La plej demokrata ilo por internacia komunikado.

Ni ne parolas pri la angla, sed pri Esperanto: sukcesa eksperimento kiu, post cent tridek jaroj post la publikigo de sia unua gramatiko, daŭre vivas kaj funkcias kiel ilo por interkultura komunikado por centoj da miloj da personoj en la tuta mondo (du milionoj, laŭ la Encyclopædia Britannica; ses, laŭ la Guinness-libro de rekordoj).

MALLONGA HISTORIO

Esperanto estas internacia lingvo kreita por plejfaciligi komunikadon inter malsamkultruaj popoloj. Ĝia inventisto, Ludwig Lejzer Zamenhof (1859-1917), publikigis sian ‘lingvo internacia’ nel 1887 sub la pseŭdonimo de ‘Doktoro Esperanto‘. Hodiaŭ ĝi parolatas fare de du milionoj da personoj en pli ol 100 landoj. Ekzistas miloj da libroj kaj pli ol 100 gazetoj regule publikigitaj.

Sed kio igas Esperanton pli “internacieca” ol la franca, la angla aŭ la rusa?

Erare difinita “artefarita lingvo” (la ĝusta vorto, laŭ scienca vidpunkto, estas “planlingvo”), Esperanto estas specife lingvo por internacia kaj interkultura uzado, tiel ke ties parolantoj povu egale komuniki, ĉar neniu el ili bezonas sian gepatran lingvon.

Uzante naciajn lingvojn kiel internaciaj lingvoj, fakte, ĉiam estos avantaĝita denaska parolanto, kontraŭ la egaleca principo, unu el la fundamentaj homaj rajtoj. Cetere, ne ĉiuj havas la eblecon vojaĝi eksterlanden por atingi akcepteblan nivelon en fremda lingvo. Danke al ties simpla kaj regula strukturo ĉiu ajn povas rapide atingi bonan scipov-nivelon de Esperanto, sen rektaj lecionoj aŭ la bezono vojaĝadi

VIVA LINGVO, VIGLA KULTURO

Esperanto uzeblas lingva viva, por esprimi ĉion, kio esprimeblas per alia ajna lingvo. Ties parolantoj, loĝantaj en la tuta mondo, renkontiĝas dum renkontiĝoj ĉie en la mondo – estas preskaŭ unu ĉiutage! – kie ili praktikas la lingvon kaj progresigas unikan kaj originalan kulturon, per libroj, gazetoj, teatro, muziko. Esperanto estis eĉ elektita de kleruloj: esperanta verkisto, William Auld, ricevis kandidatiĝon al Nobel-premio pri literaturo. Cetere, milo da familio en la mondo uzas Esperanton kun siaj gefiloj, kiuj kreskas dulingve aŭ trilingve.

Esperanto estas senkompare pli rapide lernebla ol nacia lingvo. Eĉ personoj kiuj ne sukcesas parkerigi unu solan vorton en la fremda lingvo dumjare studata en lernejo aŭ en la universitato bezonas nur kelkajn monatojn je studado por akiri fluecon paroli Esperanton.

Cetere, se via celo estas lerni lingvon por ekkoni personojn el diversaj landoj, Esperanto sin prezentas plej taŭga kompare al la naciaj lingvoj, ĉar ĉiuj esperanto-parolantoj lernis ĝin kun la sama celo, kaj ĉar esperanto-parolantoj ekzistas praktike en ĉiu lando.Lo strumento più democratico per la comunicazione internazionale.

Non stiamo parlando del British English, ma dell’Esperanto: un esperimento di successo che, a oltre centotrenta anni dalla pubblicazione della sua prima grammatica, continua a vivere e a fungere da strumento di comunicazione interculturale per centinaia di migliaia di persone sparse in tutto il mondo (due milioni, secondo l’Enciclopedia Britannica; sei, secondo il Guinness dei Primati).

BREVE STORIA

L’esperanto è la lingua internazionale sviluppata per facilitare la comunicazione tra popoli di culture differenti. Il suo iniziatore, Ludwig Lejzer Zamenhof (1859-1917), pubblicò la sua ‘lingvo internacia’ nel 1887 sotto lo pseudonimo di ‘Doktoro Esperanto‘ (“il Dottore che Spera”). Oggi è parlata da due milioni di persone in oltre 100 paesi. Esistono migliaia di libri e oltre 100 periodici pubblicati regolarmente.

Ma cos’è che rende l’esperanto più internazionale del francese, dell’inglese o del russo?

Definita erroneamente “lingua artificiale” (il termine corretto da un punto di vista scientifico è “lingua pianificata”), l’esperanto è da intendersi specificamente come lingua per un uso internazionale e interculturale, cosicché i suoi fruitori possano comunicare equamente, poiché nessuno di loro ricorre alla sua lingua nativa.

Mediante l’uso di lingue nazionali come lingue internazionali, difatti, ci sarà sempre qualcuno di madrelingua avvantaggiato, ledendo il principio di uguaglianza, uno dei fondamentali diritti umani. Inoltre, non tutti possono permettersi costosi soggiorni all’estero per raggiungere un livello accettabile in una lingua straniera. Grazie alla sua struttura semplice e molto regolare chiunque può raggiungere rapidamente un buon livello di competenza dell’esperanto, senza la necessità di lezioni faccia a faccia con un insegnante e senza dover viaggiare da nessuna parte.

UNA LINGUA VIVA, UNA CULTURA VIVACE

L’esperanto è una lingua viva, utilizzabile per esprimere qualsiasi cosa sia esprimibile con qualsiasi altra lingua. I suoi parlanti, sparsi per il mondo, si incontrano in convegni ovunque nel mondo – ce n’è uno ogni giorno! – dove praticano la lingua e sviluppano una cultura originale e unica, mediante libri, giornali, teatro, musica. L’esperanto è stato anche scelto da letterati: uno scrittore in esperanto, William Auld, è stato candidato al premio Nobel per la letteratura. Inoltre, un migliaio di famiglie nel mondo usano l’esperanto con i figli, che crescono bilingui o trilingui.

L’esperanto è di gran lunga più rapido da imparare rispetto ad una lingua nazionale. Anche le persone che non riescono a ricordare una sola parola della lingua straniera che hanno studiato per anni a scuola o all’università hanno bisogno solo di qualche mese di studio per acquisire fluidità nel parlare l’esperanto.

Inoltre, se il vostro l’obiettivo è imparare una lingua per conoscere persone di luoghi differenti, l’esperanto si dimostra più proficuo rispetto alle lingue nazionali, poiché tutti gli esperantofoni, ovvero i parlanti esperanto, l’hanno imparato per il medesimo scopo, e perché esistono esperantofoni praticamente in ogni paese.